مديريت پايدار منابع آب كشاورزي بر اساس مدل منشوري توسعه پايدار

آب عنصر حياتي كمياب، مورد نياز انسان و تجديدپذير است كه به عنوان يك كالاي با ارزش در توسعه اقتصادي و اجتماعي كشور ها محسوب مي¬گردد. به طوري كه زيرساخت توسعه ساير بخش ها مي باشد. آب يكي از با اهميت ترين عوامل حفظ تعادل و پايداري اكوسيستم و در نتيجه توسعه پايدار است. اما در سال هاي اخير نسبت برداشت و مصرف به آب تجديد پذير 80 درصد بوده است و سرانه منابع آب تجديد شونده در سطح كشور در سال 1390، 1735 متر مكعب بوده است كه كاهش 340 درصدي در طي نيم قرن در مورد سرانه آب تجديد شونده نشان مي دهد. اين كاهش ميزان آب بسياري از دشت هاي كشور را در برداشت آب هاي زير زميني به دشت هاي ممنوعه تبديل كرده است. بنابراين پتانسيل آبي كشور نمي تواند پاسخ گوي نيازهاي رو به رشد تقاضاي آب به خصوص در بخش كشاورزي باشد. با توجه به وضعيت خشكسالي و استفاده بي ملاحظه آب در بخش كشاورزي، آبياري پايدار نيست؛ نياز اصلي براي توسعه آبياري به حداقل رساندن استفاده از آب است. لذا مديريت منابع آب بخشي از برنامه ريزي توسعه پايدار تلقي مي شود. مطالعه حاضر كه به روش كتابخانه اي انجام شده است درصدد است تا ضمن توجه به مديريت منابع آب در قالب مدل منشوري توسعه پايدار به عوامل مختل كننده پايداري در منابع آب كشاورزي بپردازد و سپس با استفاده از مدل منشوري توسعه پايدار به بيان اقدامات مورد نياز در سطوح مختلف توسعه و نقش ترويج كشاورزي در مديريت پايدار منابع آب مي پردازد.