زيبايي شناسي نور و تجلي آن در معماري اسلامي- ايراني

روشنايي و نور يكي از مهم ترين شكل ها و تجليات هستي به شمار مي آيد كه همواره نقش اساسي درحيات زيستي ، اجتماعي و فرهنگي جوامع گوناگون داشته است و در آثار فرهنگي و هنري و همچنين در آثار و فضاهاي معماري به صورت هاي گوناگون بازتاب يافته و از عوامل مهم در شكل گيري و چگونگي اين فضاها نيز بوده است. معماران با آگاهي از اين نقش نور براي ايجاد هماهنگي و تناسب و زيباتر جلوه دادن آثارشان بسيار بهره برده اند. در فرهنگ ايراني نور همواره نمادي از عالم ملكوت و معنا بوده است. اين اعتقاد كه نور چون پلي است ميان عالم معنا و ماده در معماري نيز تأثير خود را گذاشته اسيت. معميران با تاثير نور و هدايت آن از طرق مختلف به داخل بنا محيط داخل و خارج را به اين شيوه به هم پيوند مي دادند. در معماري سنتي ما ، معماران با استفاده از عناصر ساده نوآوري هاي بديعي را از نظر فضا و زيبايي آن به وجود آورده اند. در اين مقاله ضمن پرداختن به زيباشناسي نور در معماري اسلامي به بررسي مصاديق استفاده از آن در معماري گذشته اين سرزمين مي پردازيم