بررسي ميزان پايداري نظام هاي زراعي دشت مرودشت استان فارس

امروزه نظام هاي زراعي در معرض بهره برداري خارج از توان طبيعي خود قرار دارند كه ريشه آن را مي توان در بهره برداري نادرست و مديريت ناصحيح جستجو نمود. بهره برداري اصولي از منابع توليد نظام هاي زراعي نياز به الگوها و مدل هايي دارد تا ضمن رعايت دستورالعمل هاي اين مدل ها، بهره برداري پايدار را مدنظر قرار دهد. در اين مطالعه با بهره گيري از فن پيمايش و روش نمونه گيري طبقه اي چندمرحله اي 200 نفر از بهره برداران منطقه مورد مطالعه انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسش نامه بود كه تعدادي شاخص پايداري انتخاب شدند. ابتدا روايي پرسشنامه از سوي استادان و كارشناسان مربوط تاييد شد و يك مطالعه راهنما با انتخاب 30 نفر از بهره برداران، خارج از محدوده تحقيق، براي بررسي پاياي ابزار سنجش انجام گرفت. ضريب آلفاي به دست آمده براي مقياس هاي سنجش بين 0/80 تا 0/95 تعيين شد. به منظور تحليل نتايج از نرم افزار SPSS بهره گرفته شد. شاخص پايداري بعد از رفع اختلاف مقايس شاخص ها، از طريق تحليل مولفه هاي اصلي محاسبه گرديد. يافته هاي پژوهش نشان داد كه نواحي 1و 4 وضعيت بهتري از نظر پايداري داشته و ناحيه 6 ناپايدار مي باشد. همچنين نتايج حاكي از آن است كه متغيرهاي سن، مشاركت در اجراي طرح هاي پايداري، آموزش و نگرش پايداري مهمترين عوامل تاثيرگذار بر شاخص پايداري است.