بررسي نارسيسم (خودستايي) در قصايد قاآني شيرازي

خودستايي و مفاخره يكي از انواع ادبي است كه در تمام ادوار شعر فارسي وجود داشته است به گونه اي كه اغلب شاعران به خود و اشعارشان نازيده اند. در اين بين قاآني شيرازي از اهميت خاصي برخودار است؛ زيرا او در اكثر قصايدش به خودستايي دست يازيده است. اين نوع خودستايي قاآني، خودستايي هاي خاقاني را به ياد مي آورد كه بر قدما و معاصران خوش طعنه زده و خود را برتر از آنان شمرده است. در اين مقاله به ابعاد خودستايي قاآني شيرازي، علل و كثرت كاربرد آن در قصايدش پرداخته شد. براي نيل به اين هدف، ابياتي كه داراي محتواي فخر و خودستايي بوده استخراج و فهرست وار بيان شد. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه مهم ترين ابعاد خودستايي قاآني، بديهه گويي، تصرف بديع در تغزلات قصيده، استعداد ذاتي، آشنايي به زبان فرانسه و انگليسي، دريافت لقب حسان عجم از سوي محمدشاه و ... است. علت اصلي خودستايي قاآني، رقابت و منافست با ديگر شاعران درباري و مدحي بودن قصايد اوست كه نام و نان شاعر بدان وابسته بود.