«جلوه هاي عشق ورزي در اشعار حسين منزوي و عباس محمود العقاد»

عشق از زيباترين مضامين مهم شعري است كه از عمق وجود انسانها سرچشمه مي گيرد و عامل پيوند ميان آنان را شكل مي دهد. منزوي و عقاد عاشق پيشگاني هستند كه عشق را در سر دفتر اشعارشان جاري ساخته اند و درون شعله ور و آتش گرفته خود را بر روي كاغذ نمايان مي سازند تا هم زيبايي و هم جانسوز بودن اين پديده را براي خوانندگان تداعي كنند. شاعران رمانتيك كه خود را در دام زيبايي معشوق گرفتار مي بينند، براي توصيف آن و حوادث تلخ و شيرين در مسير عاشقي، لب به سخن مي گشايند؛ گاهي براي توصيف زيبايي معشوق در درياي بي كران بلاغت غوطه ور مي شوند و با تعبيرهاي زيبا به وصف جمال او مي پردازند و گاهي از معشوق جفا مي بينند و شك و ترديد آنان را فرا مي گيرد و معشوق را ستم كاري جلوه مي دهند كه پيمان مقدس عشق را گسسته و خيانت را برگزيده است. از مضاميني كه اين دو شاعر در راه عشق از آن بهره گرفته اند و در اين پژوهش به آن پرداخته شده، مي توان مواردي چون زيبايي معشوق، مناجات با وي در خلوت شبانه، درد و رنج، صبر و تحمل، وصال، حياء، فراق، نيرنگ و فريب، نوستالژي، هجران و ... را برشمرد كه اين دو شاعر با زيبايي اين امور را در اشعارشان جاي داده اند.