بررسي مقايسه اي رديف در اشعار سه دوره از حيات فردوسي

رديف وسيله ي تقويت موسيقي شعر شاعران سخنور براي مخاطبان خاص خود است. تكرار رديف نمي تواند همگان را به شوق آورد، زيرا در زبان از آن استفاده نمي شود و با ذهن گروه بسياري بيگانه است؛ بنابراين رديف جنبه ي آشنايي زدايي دارد. بديهي است كه دلنشين ترين اشعار بويژه موسيقايي ترين غزليات و باشكوه ترين قصايد فارسي آنهاست كه داراي رديف است. تصوير سازي در شعر فردوسي جايگاه ويژه اي دارد و شاعر با تجسم رخدادها و ماجراهاي داستان در پيش چشم خواننده، او را همراه با خود به متن حوادث مي برد در شاهنامه ي فردوسي هم به كارگيري اصول شعر و شاعري نشانهي دقت و ظرافت حكيم فردوسي در سرودن اشعار است كه موجب هماهنگي عناصر اصلي شعر مي شود. انتخاب وزن متناسب و استفاده از هجاهاي بلند،لطف شاهنامه را چندين برابر مي كند. گذشته از اينها فردوسي با به كارگيري قافيه هاي محكم و هم حروفيهاي پنهان و آشكار و نمايش لحظه هاي طبيعت و زندگي تأثير شعر خود را تا حد ممكن افزايش مي دهد. از نتايج قابل توجه اين مقاله، مقايسه ي ابيات مردف در سه داستان از شاهنامه ي فردوسي براساس دوران حيات شاعر به همراه ابيات مردف در داستان دقيقي با يكديگر است. به اين ترتيب كه در مقام مقايسه، فردوسي در داستان رستم و اسفنديار بيش از دو داستان ديگر يعني بيژن و منيژه و خسرو پرويز و همچنين در مقايسه با شاعر پيش از خود ، دقيقي ، از رديف بهره گرفته است. بنابر اين حكيم فردوسي نه تنها در اين داستان آوج شاعري خود را در حماسه سرايي نشان داده است بلكه از لحاظ موسيقايي نيز آن را در خور حماسه بالا برده است.