«معني شناسي مرگ و تنهايي در شعر جليل صفربيگي»

معني شناسي از شاخه هاي زبانشناسي و علم مطالعه ي معناست، زبان نظام پيچيده اي است و پرداختن به آن و شناخت آن چندان ساده نيست. زبان شناسان آن را به واحدهايي تقسيم كرده اند، يعني نظام پيچيده و لايه لايه زبان را مجموعه اي از نظام هاي فرعي مثل نظام معنايي، صرفي - نحوي و نظام آوايي تلقي كرده اند. بخشي از زبان واژه است. واژه ها، مصالح اصلي و معنادار و قابل دسترس زبان هستند، به همين دليل بيش از بخش هاي ديگر زبان مورد توجه و مطالعه قرار گرفته اند. واژه هاي مرگ و تنهايي در شعر جليل صفربيگي از بسامد بالايي برخودارند ولي در بافت متن، معناهاي مختلف و گاهي متضادي را شامل مي شوند. تنهايي گاهي ملازم و همنشين و در معنايي سپيد و روشن، زماني آزاردهنده و سياه و در جايي ديگر مقدس و قابل ستايش است. مرگ در يك معنا نجات دهنده و جايي ديگر موحش و نفرت انگيز است و زماني در لباس گروتسك ظاهر مي شود. اين جستار به بررسي اين معاني در رباعي هاي اين شاعر مي پردازد.