نقد كهن الگويي «شيرين» در مثنوي خسرو شيرين

نقد كهن الگويي كه مبتني بر نقد روان شناختي است يكي از رويكردهاي اصلي نقد ادبي معاصر به شمار مي رود كه بر اساس آراي، روان شناس معروف سوئيسي كارل گوستاو يونگ بنا شده است. نقد كهن الگويي به بررسي مضامين و تصاوير كهن الگويي در نهاد انسان ها مي پردازد و راه را براي ژرف كاوي آثار ادبي مي گشايد. منظومه «خسرو و شيرين» يكي از آثار نغز نظامي گنجه ايي مي باشد؛ اين مقاله با رويكرد كهن الگويي يونگ به آن پرداخته و شخصيت شيرين در اين منظومه به عنوان محور مطالعه قرار گرفته است، جست و جوي شيرين براي يافتن خسرو در حقيقت براي دستيابي به «فرديت » كه با انديشه هاي يونگ قابل تطبيق است مورد مداقه قرار گرفته و كهن الگوهاي مهمي چون سايه، پرسونا، آنيموس، پير خردمند ؛ با رويكردي تحليلي مورد بررسي قرار گرفته شده است. بررسي چگونگي اين تطبيق بر اساس آركي تايپ هاي فوق نشان مي دهد كه شيرين در مسير فرديت، براي رسيدن به كمال بعد از روبه رو شدن با سايه و كنار زدن پرسونا به آنيموس درون خود راه يافته و در ادامه با حضور كهن الگوي پير خردمند تماميت و كمال در وي حاصل شده است.