نقد روانكاوانه رمان «كنسرو غول»، نوشته مهدي رجبي

رمان «كنسرو غول» از موفق ترين آثار سال هاي اخير حوزه ادبيات كودك و نوجوان است. وجود سه نشانه كلان در اين رمان، ما را به تأمل و تدقيق در مسائل روان شناختي اثر، و در شخصيت اصلي رمان رهنمون مي سازد: الف- ويژگي هاي رواني و نمودهاي رواني شخصيت «توكا»، ب- كابوس هاي تكرار شونده و ج- خيال پردازي در خلق غول كنسروي. علاوه بر اين سه نشانه كلان، بررسي و تأمل در نشانه هاي دلالت گر جزئي از قبيل تحت درمان بودن توكا و مادرش نزد روانشناس، ما را به خوانش روان شناختي اثر فرامي خواند. در اين مقاله قصد داريم كه داستان كنسرو غول را با خوانشي روانكاوانه و بر اساس نظريات فرويد تحليل كنيم. شخصيت اصلي رمان كنسرو غول، توكا، پسري تنها و منزوي است كه در كودكي پدر خود را از دست داده و نتوانسته با اين خلا كنار بيايد و دچار عدم اعتماد به نفس و افسردگي شده است. توكا در دوره اي كه پس از مرحله اديپي است، يعني در سال هاي پايان كودكي، درست در مرحله اي كه رقابت ناخود آگاه با پدر، جاي خود را به تبعيت و الگوبرداري و همانندسازي با وي مي دهد، پدر را از دست داده است. بنابراين او اكنون در آغاز نوجواني و بلوغ دچار اضطراب و در برقراري ارتباط اجتماعي دچار بحران شده است. و اين اضطراب، خيال پردازي توكا را به عنوان يكي از مكانيزم هاي دفاعي ناخود آگاه روان فعال كرده و منجر به خلق موجودي به اسم غول كنسروي براي توكا شده است.