نگاهي به برخي از «استعاره»هاي بر ساخته از واژه ي «آب» در مثنوي معنوي

تصويرهاي برساخته از استعاره، با ارائه ي معاني فراتر از معناي ظاهري، به آثار عارفان عمق و زيبايي بخشيده است. عارفان براي رهايي از تنگناي كلام و گاهي براي پرهيز از سوء فهم عارفان، به تصاويري فراواقع نگر پناه مي بردند. استفاده از «استعاره»، گونه اي از شگردهاي شاعرانه است كه عارفان با آن به غناي معنايي آثار خود كمك كرده اند. مولانا به عنوان يكي از عارفان فرا واقع نگر، تصوير هاي ناخود آگاهي و تأويل پذير با استفاده از «استعاره» ساخته است. واژه ي «آب» يكي از واژه هاي پر بسامد مثنوي به شمار مي رود. مولانا با احاطه قوي كه به «علم معاني» داشت، بيش از چهل نوع برداشت «استعاري» از اين واژه در مثنوي ارايه كرده است. پرداختن به همه ي اين تصاوير، از حوصله يك مقاله خارج است. بر اين اساس در مقاله حاضر به چند نوع برجسته كه كلان فكرهاي مثنوي را تشكيل داده اند، پرداخته مي شود.