بررسي مقدمه شاهنامه ابومنصوري از لحاظ اصول ديباچه نويسي

يكي از مهم ترين و شايد جذاب ترين بخش هاي هر كتابي در تاريخ كتاب نگاري، ديباچه است. مهم از آن جهت كه گاه اطلاع از مسائل اجتماعي و حوادث تاريخي ادوار مختلف از درون همين ديباچه ها به دست مي آيد؛ پس مطالعه و در سطح گسترده تر تحقيق و پژوهش و بررسي آنها مي تواند تامل برانگيز و كاربردي باشد. در گذشته اصولي را تحت عنوان رؤوس ثمانيه عموما در همه كتب و خصوصا در كتب منطق به عنوان ملاك هاي مقدمه نويسي در نظر گرفته اند. نكته جالب اين است كه در مقدمه شاهنامه ابومنصوري، ابومنصور معمري نيز هفت مورد را براي اصول مقدمه نويسي مطرح كرده است. موضوع مقاله پيش رو بررسي ديباچه شاهنامه ابومنصوري از لحاظ اصول ديباچه نويسي هم از ديدگاه خود ابو منصور معمري و هم بر اساس رؤوس ثمانيه مي باشد كه در نهايت با بررسي مقدمه ابومنصوري بر اساس اصول دو ديدگاه مذكور مي توان به اين نتيجه رسيد كه اين هفت و يا هشت اصل در همان سه اصل: تعريف، موضوع و غرض تأليف، كه امروزه در تدوين كتاب ها رعايت مي شود، خلاصه مي گردد؛ البته با اين توضيح كه ابو منصور معمري نگارش مقدمه را بر اساس اصول پيشنهادي خود پيش برده است؛ اما با بررسي مقدمه بر اساس هشت اصل مطرح در رووس ثمانيه، تنها چهار اصل هدف تأليف، فايده آن علم، توضيح نام اثر و معرفي نويسنده رعايت شده است.