بررسي تطبيقي عناصر فرهنگي بومي محلي در آثار منصور ياقوتي و محمود طياري

ادبيات بومي به ويژگي هاي بومي و شرايط زيستي، فرهنگي، آداب و رسوم، باورها، عقايد و روابط اجتماعي حاكم بر يك منطقه مي پردازد. بهره گيري از عواملي چون؛ نحوه گذران، گويشها و لهجه هاي محلي، روابط و مناسبات اقتصادي، مردم شناسي، زبان و تاريخ، مذهب و جامعه شناسي، ادبيات اقليمي را تكامل مي بخشد. منصور باقوتي» و «محمود طياري» از نويسندگان اقليمي مناطق غرب و شمال ايران هستند كه تلاش كرده اند با تكيه بر حال و هواي بومي مناطق زيستي خود، به خلق داستان هايشان بپردازند و به بهترين شيوه، توانسته اند فرهنگ و آداب و رسوم مناطق غرب و شمال ايران را منعكس كنند. بررسي ها نشان مي دهد كه هر دو نويسنده كاملا با جغرافياي فرهنگي سرزمين مادريشان آشنا بوده اند چرا كه آداب و رسوم مربوط به تولد نوزاد، بازتاب آيين هاي ازدواج در مناطق غرب و شمال كشور، مراسم هاي مربوط به مجلس ختم و خاكسپاري مردگان، آوازها و ترانه هاي محلي، اشاره به القاب و اسامي بومي، بازتاب پوشش و لباس مردمان مناطق كردنشين و گيلگ، اشاره به خوراك مناطق شمالي و غرب ايران، اشاره به باورها و اعتقادات محلي ، اشاره به ضرب المثل ها و تكيه كلامهاي محلي از انگاره هاي بومي و محلي فرهنگي است كه در آثار داستاني منصور ياقوتي و محمود طياري بازتاب داشته است. افزون بر اين، فضايي كه باقوتي و طياري براي بيان حوادث و اتفاقات داستان هايشان برمي گزيند، بيشتر در مناطق بومي خود و محيط پيرامون آن مي باشد كه اين پژوهش به روش توصيفي - تحليلي و با هدف شناخت و تبيين عناصر اقليمي فرهنگي، در دو جغرافياي متفاوت، آثار داستاني اين دو نويسنده را بررسي مي كند.