بررسي ضرب المثل هاي گيلكي مربوط به «ماهي» از منظر فرضيه ي نسبيت زباني

نسبيت زباني مسئله ي اصلي مطالعه ي چگونگي برهم كنش زبان و فرهنگ است. اين حقيقت كه در تمام زبانها تفاوت هايي مي توان يافت كه به ساختمان دستوري آنها مربوط نمي شود و خاستگاه اين تفاوت ها را مي توان در تنوعات فرهنگي، آئيني و امثال آن جست. به عبارت روشن تر زبان بازتاب فرهنگ اقوام مختلف است. مقاله ي حاضر با هدف بررسي مسئله ي نسبيت زباني در گويش گيلكي بر پايه ي فرضيه ي نسبيت زباني سايبر و ورف، به مطالعه ي پيكره ي داده هاي برآمده از روش اسنادي و ميداني، به بررسي ضرب المثل هاي مرتبط با واڑهي «ماهي» مي پردازد و نشان مي دهد كه چگونه ساحل نشينان درياي خزر باورهاي مثبت و منفي خود را با اشاره به ويژگي هاي طبيعي، اجزاي بدن، فراورده ها، مشاغل، و لوازم ماهيگيري در قالب 44 ضرب المثل بيان مي كنند. نويسندگان از راه قياس ضرب المثل هاي پيش گفته با 13 ضرب المثل پركاربرد فارسي در مي يابند كه ضرب المثل هاي گيلكي از منظر موضوع و شمار از تنوع بيشتري نسبت به همطرازان فارسي خود برخوردارند.