بررسي تطبيقي كاربرد نمادين «رنگ» و «رنگواره» در اشعار مولوي و علم روانشناسي رنگ

درباره ي قدرت كلمات در زبان ها و فرهنگ هاي مختلف، مطالب بسياري گفته و نوشته شده و همه ي آنها، تأييد همين نكته است كه كلمات قدرت بسيار دارند و بديهي است كه گاه حيات شعري يك شاعر را تحت تأثير خود قرار مي دهد. گاهي شاعر سخن گفتن را از طريق كلماتي كه نماد، رمز و سمبول هستند، براي خود يك اصل قرار داده است و از اين طريق، بي نياز از شرح موضوعات گوناگون و بسط سخن است. «رنگ» بعنوان برجسته ترين عنصر در حوزه محسوسات، از ديرباز تا كنون مورد توجه انسان بوده و همواره روح و روان آدمي را مسحور قدرت خود كرده است. امروزه رنگي مهم ترين عنصر در بروز خلاقيت هاي هنري و بهره وري محسوب مي شود، و شاعران بعنوان زيباشناسان جهان آفرينش از واژگان رنگين در عيني تر شدن ايماژهاي شاعرانه و گاه در راستاي تبيين مفاهيم بيان ناشدني فضاي نمادين اشعار خويش بهره ها برده اند. در اين پژوهش، ابتدا نمادهاي موجود مرتبط با موضوع پژوهش، «رنگ و رنگواره»، در شعر شاعر مذكور استخراج و سپس با ارائه مصراع هايي كه نماد مورد نظر در آن درج شده است، به شرح، توضيح و تبيين نمادهاي موجود در اشعار اين شاعر پرداخته مي شود. در بررسي تطبيقي روانشناسي رنگ و اشعار مولوي كه يكي از نمونه هاي شاخص استفاده از كاربرد رنگ در شعر كلاسيك است، اين نتيجه به دست آمد كه چهار رنگ از شش رنگ برتر تحليل شده در اشعار مولوي به جهت مفهوم كاربردي و نمادين، با مفهوم همان رنگ ها در روانشناسي رنگ ها منطبق است كه اين نشان از شناخت مولوي نسبت به اين علم دارد .