تحليل روانشناختي شكوائيه هاي قصايد خاقاني بر پايه آراء يونگ

يكي از موضوعات بسيار مهم در شعر قرن ششم كه آن را از شعر دوره هاي پيشين متمايز مي سازد، شكوه و شكايت است؛ علت اين امر نيز پريشاني اوضاع اجتماعي و سياسي آن دوره بوده است. شكواييه در لغت، شكايت از غم و ناراحتي ها و پريشاني هاي زندگي است، در اصطلاح ادب بيانگر نوميدي و گلايه شاعر از روزگار خويش است. خاقاني يكي از بزرگترين قصيده سرايان سده ي ششم هجري است. طرحي كه در ادب پارسي پي افكند، او را در شمار يكه تازان كم نظير سخن پارسي جاي داده است. مضامين بديع و استوار خاقاني چنان استادانه و با شيوه اي ستوده بر جان ادب دوستان مي نشيند كه از همان ابتدا توانايي هاي هنرمندانه او را مي ستايد. در اين مقاله بر آنيم، تا با استفاده از تحليل روانشناسانه يونگ، گوشه هايي از زواياي شخصيتي خاقاني با تكيه بر اشعار شكوائيه وي، بر ما گشوده شود.