مقايسه ي تناسخ در انديشه ي مولوي و مكتب اكنكار

نظريه تناسخ ارواح از قرن ها پيش در مشرق زمين وجود داشته و با استقبال گسترده فرق و مذاهب گوناگون روبه رو بوده است. يونانيان باستان هم تناسخ را مي شناختند و آن را به مصريان نسبت مي داند، در ميان مسلمانان نيز اعتقاد به تناسخ به برخي از فرق غلات ، همچون كيسانيه با مختار به نسبت داده شده است. تناسخ به دو قسم تقسيم مي شود: تناسخ مجازي و تناسخ حقيقي؛ كه تناسخ حقيقي طبق ادله محكم عقلي باطل است و از نظر آيات و روايات اسلامي به طور كامل مردود مي باشد. از سوي ديگر امروزه با عرفان هاي كاذب غربي (مانند اكنكار) مواجهيم كه، متأثر از مكاتب هندي به تناسخ حقيقي اعتقاد راسخ دارند. پس ضرورت ايجاب مي كند كه اين نظريه مورد پژوهش و مطالعه قرار بگيرد. در اين مقاله، به بررسي ديدگاه مولانا و فرقه اكنكار دربارهي تناسخ مي پردازيم و به نقد اين اعتقاد از منظر متون عقلي و نقلي اسلامي پرداخته مي شود. آنچه اهميت دارد اين است كه مولانا به تناسخ ملكوتي در صورت برزخي و تناسخ تمثلي و مسخ باطن عقيده دارد، او معتقد است كه از عهد پيامبر به بعد مسخ جسماني برداشته شده، اما مسخ روحي و باطني همچنان برقرار است.