تحليل تطبيقي كلان دوره هاي آفرينش و نخستينه ها در شاهنامه ي فردوسي و بهشت گمشده ي ميلتون

در طبقه بندي اساطير اقوام مختلف، اسطوره ي آفرينش جايگاه ويژه اي دارد چراكه بن مايه ي آفرينش، بنيادي ترين سويدي اسطوره هاست و اساس جهان بيني هر مذهبي بر آن نهاده شده است. اين اسطوره دربردارنده ي مباحث يا كهن الگوهايي است كه تقريبا در همه ي روايت هاي اساطيري دنيا از جمله حماسه هاي اساطيري، جايگاه ويژه اي دارند. هدف اين جستار تشريح تطبيقي كلان دوره هاي آفرينش اساطيري و بررسي توصيفي و تحليلي نمودهاي نخستين آفريده و نخستين زوج (زن و مرد) بشر در كهن الگوي آفرينش ايراني و مسيحي با تكيه بر دو حماسي اساطيري شاهنامه ي فردوسي و بهشت گمشده ي جان ميلتون انگليسي است. روش تحقيق، كيفي و رويكرد غالب ناظر بر تحليل ها رويكرد نقد اسطوره اي گاه با تكيه بر گزاره هاي روانشناختي و گاهي رويكرد توصيفي با تكيه بر گزاره هاي ديني است. نتيجه ي تطبيق تحليل ها، رسيدن به پيوندگاه هاي محكم اين دو اثر بزرگ حماسي در باور يگانه انگار و توحيدي دو شاعر؛ حضور دو سويه ي نيكي و بدي در جريان آفرينش هستي؛ بازتاب خرد چونان نخستين آفريده ي خداوند؛ و پذيرش تأويل روانشناختي بونگي در كهن الگوي نخستين زوج بشر چونان جلوه هاي مختلف يك وجود واحد( دو كهن الگوي آنيما و آنيموس) است.