مؤلفه هاي ملي و ديني در شعر دو پرچمدار جنبش مشروطه و انقلاب اسلامي (ملك الشعراي بهار و سيد حسن حسيني)

در يك سده ي اخير در تاريخ معاصر ايران وقايع و رخدادهاي فراواني روي داده است اما بي شك دو انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامي در زمره ي مهمترين وقايع تاريخ معاصر ايران به شمار مي روند. اساسي ترين اهداف داخلي و خارجي هر دو انقلاب عبارت بود از اداره ي كشور براساس قانون، مبارزه با استبداد داخلي و خارجي مقابله با نفوذ بيگانگان، استقلال طلبي و آزادي خواهي و تحقق اين اهداف در جنبش مشروطه در بستر هويت ملي و در انقلاب اسلامي در بستر هويت مذهبي امكان پذير گرديد. پيش از نهضت مشروطه و انقلاب اسلامي زمزمه هاي تغيير در ميان نخبگان به گوش مي رسيد سروده هاي گويندگان اين دو دوره، سرشار از درون مايه هاي نو چون آزادي، استقلال، بازگشت به خويش و وطن دوستي و فداكاري و ايثار و توصيف الگوهاي مذهبي براي مبارزه بود. در ميان اين گويندگان، بهار با آگاهي عميق از سنت هاي شعر فارسي و درك درست از مسائل اجتماعي – سياسي و سيد حسن حسيني با زبان ساده و خلق تصاويري نو، از شاعران پيشرو اين دو دوره به شمار مي روند كه سهم قابل توجهي در بالندگي ادبيات نهضت مشروطه و انقلاب اسلامي داشته اند. بررسي مؤلفه هاي ملي و مذهبي در شعر و زبان اين دو گوبنده نشان دهنده ي شباهت هاي حركت هاي اجتماعي در ايران در سده ي اخير است و اين نكته در زبان گويندگان اين ادوار به روشني خود را باز مي تاباند. البته تمايزي كه در زمان شاعران اين دو دوره مشاهده مي شود تفاوت در اولويت ها و تأكيد بر هويت ديني با ملي در آنهاست. در اين پژوهش نگارنده قصد دارد با بررسي مؤلفه هاي ملي و مذهبي در شعر بهار و سيد حسن حسيني، اشتراك آرمانها و اهداف نهضت مشروطه و انقلاب اسلامي را بكاود تا آرمان هاي ديرينه ي ملت ايران رخ بنمايد.