بررسي نقش كشاورزي و روستا در نيل به اهداف اقتصاد مقاومتي

كشاورزي مردمي ترين بخش اقتصادي است كه در اثر افزايش درآمدهاي ارزي ناشي از نفت مورد غفلت قرار گرفته و به حاشيه رفته است. هدف اين مقاله، تبيين نقش بخش كشاورزي و روستاها در توسعه كشور با استفاده از نگاه اقتصاد مقاومتي بود. در اين مقاله از روش اسنادي و كتابخانه اي استفاده شده است. نتايج بررسي نشان مي دهد مشكل اصلي اين بخش، كمبود تاريخي سرمايه گذاري در آن است كه باعث شده استهلاك در آن رو به افزايش و بهره وري رو به كاهش باشد. در وضعيت فعلي، قيمت تمام شده رو به افزايش است و از طرف ديگر گراني بيش از حد مواد غذايي در اثر كاهش توليد در واحد آب يا زمين، جامعه را با سوء تغذيه مواجه نموده است. سرمايه گذاري در كشاورزي يكي از موثرترين استراتژي هاي كاهش فقر و گرسنگي و بهبود توسعه پايدار است. كشاورزان بايد در هر استراتژي جهت افزايش سرمايه گذاري در اين بخش نقش اصلي را داشته باشند. اما تا آن زمان كه بخش دولتي محيط مناسبي براي سرمايه گذاري كشاورزي نپرورد، آنها به قدر كفايت سرمايه گذاري نخواهند كرد. اهميت بخش كشاورزي در زمينه هاي اقتصادي، سياسي و امنيتي، نقش حساس منابع پايه و طبيعي در اين بخش، براي دست يابي به توسعه پايدار كشاورزي، ملاحظاتي را پيش روي قرار مي دهد. در كالبد شكافي امروز بخش كشاورزي شفافيت آمارها، بهينه كردن منابع مورد استفاده و ارتقاي بهره وري و كاهش قيمت تمام شده از مظاهر "اقتصاد مقاومتي" به شمار مي رود و تكيه بر منابع و امكانات داخلي نقش اصلي را ايفا مي نمايد، تكيه اي كه سرمايه گذاري هاي زيربنايي رنگ و بوي اجرايي به آن مي بخشد.