ديدگاه صورت پرستي در "ديوان اسير" فروغ فرخزاد

فروغ فرخزاد از جمله شاعران پيرو نيما است كه هسته ي اصلي شعر او بر گرد عشق مي گردد. گفتمان عشق در شعر ادبيات معاصر، از زبان شاعران نيمايي در قياس با قالب شعر كلاسيك فارسي متفاوت است. سروده هاي نيمايي معاصر، متاثر از مدرنيته و شرايط اجتماعي و فرهنگي خاص دوران پس از نيما است. از آنجا كه عشق در ادبيات عرفاني ما يكي از مراحل هفتگانه سلوك است هم نشيني برخي از سروده هاي فروغ فرخزاد در ديوان اسير با اشعار و نظريات بزرگان مكتب جمال پرستي مي تواند در پي شناخت شعر او پيرامون عشق معنوي باشد. اين مقاله مي كوشد با روش كتابخانه اي و با بهره گرفتن از ديدگاه صورت پرستي و استفاده از نظرات عارفان اين مكتب، رسيدن به عشق آسماني از گذرگاه عشق و احساسات زميني را در شعر اين شاعر معاصر مورد كاوش قرار دهد.