بررسي تطبيقي نمادهاي مرسوم و مستور در داستانهاي كوتاه غلام حسين ساعدي و سيمين دانشور

اين مقاله به بررسي تطبيقي نمادهاي مرسوم و مستور در داستان هاي كوتاه سيمين دانشور و غلامحسين ساعدي مي پردازد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهند كاركرد نماد مرسوم در داستان هاي دانشور از دو جهت قابل بررسي است. دانشور كوشيده از تمامي ظرفيت هاي آن واژه بهره ببرد. در حالت كلي نمادهاي مرسوم براي دانشور بيشتر از اينكه حكم ابزار بيان مسائل پنهاني اجتماعي را داشته باشد، محور مركزي و غالب آثار اوست و وي از طريق اين عنصر اساسي، حرف هاي ديگري را بيان مي كند. اما كاركرد اين نمادها در آثار ساعدي به دليل تعداد اندك آن، چنان قابل تأمل نيست، با اين حال نماد پرچم كه يكي از آشناترين نمادهاست، اساسا خاصيت سياسي خود را حفظ كرده است. نماد مستور در داستان هاي ساعدي نمود بيشتري دارد. در مورد نمادي مانند لاشه ي مرغ اين نماد محصول شرايطي است كه بر داستان حاكم است اما در مورد دنديل، اين نماد مستور است كه خصايص اساسي اثر را تعيين مي كند. در مقابل دانشور بيشتر در پي القاي شرايط فرامتني است. نمادهايي مانند چراغ و گيتي تنها به شخصيت هاي داستان مربوط نيست. يعني با اينكه نماد ابداعي يا مستور است اما ارتباط خود را با نا خود آگاه جمعي حفظ كرده است.