مقايسه و تحليل استعاره ي عشق در غزليات حافظ وبيدل (بر پايه معني شناسي شناختي)

استعاره هاي شناختي در انتقال معني و حسي كردن مفاهيم انتزاعي همچنين در فرايند تكلم انسان نقش مهمي را ايفا مي كنند. انسان براي انديشيدن و سخن گفتن ناگزير از استعاره بهره مي گيرد، به ويژه آنگاه كه موضوع فكري او مسائل عميق عرفاني، فلسفي، ديني، ادبي و نظاير آن باشد. يكي از اين مفاهيم انتزاعي و البته عرفاني كه همواره مورد توجه سخنوران بوده، مفهوم عشق است. مقاله حاضر ضمن بررسي 50 غزل از ابتداي ديوان حافظ وبيدل، قصد دارد ابعاد گوناگون اين مفهوم را از ديدگاه معني شناسي شناختي مورد تحليل و مقايسه قرار دهد تا وجوه اشتراك و افتراق در ديدگاه دوشاعر بزرگ از دو مكتب عراقي وهندي در اين خصوص مشخص و نمايانده شود.