بررسي هنجارهاي سبكي غزليات بيدل بر اساس رويكرد فرماليستي

در يك تعريف كلي از زبان، آن را نظامي از رمزهاي آوايي مي دانند و ارزش هر رمزي به قراردادي است كه گفتمان آثار ادبي دوره هاي مختلف بر اساس آن شكل مي گيرد و به عبارتي دقيق تر با زبان رمزي، انتقال انديشه بر پايه روابط معنايي موجود ميان دو واحد هم نشين كه پيوستگي معنايي بنياديني ميان واژه ها را به وجود مي آورد در نحوه ارتباط گوينده با خواننده مشخص مي شود. غزليات بيدل نيز جزو آثاري است كه قابليت متن آن با استفاده از زبان رمزي و پيوستگي مفهومي نشان داده مي شود. كاركرد زبان و تبلور آن در متون ادبي، نگاه هاي مختلف مكاتب ادبي را در حوزه نقد و تحليل به وجود آورده است. يكي از مشهورترين مكاتب نقد ادبي، نقد فرماليستي است. از ديدگاه فرماليست ها، كاربرد زبان در ادبيات كاملا با ديگر علوم متفاوت است. در ادبيات به ويژه شعر، رابطه كلمات با معناها يك به يك نيست. منتقدان اين نوع نقد در تحليل آثار ادبي مطالعه دروني اثر، به دور از همه عوامل بيروني، مسائل فرعي، زمينه هاي اجتماعي و سياسي و ... را پيشنهاد مي كنند و به استقلال اثر معتقدند و در واقع مي خواهند با واقعيت موجود در متن اثر، واقعيت جهان بيرون را بشناسند. غزليات بيدل نيز با رويكرد فرماليستي، واقعيت هاي پنهان موجود در متن را كه سبب دشواري آن گرديده، بهتر نمايان مي كند. اين مقاله تلاش مي كند با استفاده از رويكرد فرماليستي، برخي از پيچيدگي هاي اشعار بيدل را با نگاهي تحليل گرانه، با شناسايي مختصات زباني و ادبي كه در فهم اشعار دشوار او راهگشا خواهد بود، مورد بررسي قرار دهد.