تحليل زاويه ديد و شخصيت پردازي در رمان «چه كسي باور مي كند رستم» بر اساس رويكرد نقد مضموني

بررسي نوع و مؤلفه هاي شكل دهنده روايت از اساسي ترين پژوهش ها در ادبيات روايي است. هنر رمان مدرن با روي آوردن به زمان ذهني از واقعيت مداري به سوي رؤيا و فرا واقعيت گام نهاد. با توجه به اين نكته كه مؤلفه شخصيت، نقش اصلي جهان متن رمان مدرن را به خود اختصاص مي دهد، شخصيت پردازي در مقابل ديگر شاخصه هاي رمان، مانند طرح و زاويه ديد، عامل اصلي جداكننده اين رمان از رمان هاي پيشامدرن شده است. اين پژوهش ميخواهد بگويد كه ادبيات روايي در ديدگاه مدرنيستي رمان «چه كسي باور مي كند مرز بيان واقعيت و اضطرابها و تنش هاي ذهني بشر است و بررسي ويژگي هاي روايتي چون تك ۔ گويي دروني، زمان ذهني و شخصيت پردازي ضد قهرمانانه، نشان مي دهد كه نويسنده رمان « چه كسي باور مي كند رستم» با پناه بردن به خاطره و شك و بدبيني و تك گويي هاي دروني مي خواهد، شخصيت هايي را وارد گفتمان هاي ادبي كند كه سرگشته و چندپاره اند. نويسنده مي خواهد با فاصله گرفتن از هنر رئاليستي بيگانگي، تنهايي، تعارض با خود و رهايي از رئاليسم سنتي در وجود انسان مدرن را بهتر نشان دهد. اين رمان با دور شدن از گفت و گوها و روي آوردن به تك گوئي با زاويه اول شخص و گاه دوم شخص خطابي، شكل خاطره و يادداشت پيدا مي كند. تلاش براي دست يابي به چيزي وجود كه مي توان آن را «من خويشتن» نام نهاد در دنبال كردن جهان خود ساخته نويسنده براي رسيدن به حقيقت وجودي، همه ماهيت رمان مدرن «چه كسي باور مي كند رستم» را شكل مي دهد.