بررسي نشانه ها و دلايل كفرگويي در سه شاعر معاصر (1.مهدي اخوان ثالث، 2. احمد شاملو، 3. فروغ فرخزاد)

كفر از اصطلاحات كليدي قرآن است كه در طول تاريخ و در حوزه هاي مختلف اسلامي از نظر مفهوم و مصداق تغييراتي فراوان داشته و معني هاي گوناگون يافته است و كفرگويي يكي از مضامين شعر معاصر است كه پيشينه آن به زندقه و شطح مي رسد. كفر گويي در شعر معاصر و در ميان شاعراني نمود پيدا كرده است كه هر يك قله اي براي شعر معاصر فارسي قلمداد مي شوند. در اين مجال ما بر آنيم كه بدانيم چرا شاعران كفر مي گويند؟ و چرا اعتقادها كمرنگ مي شوند؟ بر اين اساس نشانه ها و دلايل كفر گويي در برخي از شاعران معاصر را از ديدگاه عرفاني، اجتماعي، روانشناسي و ادبي مورد بررسي قرار داده ايم و تلاش كرده ايم بدانيم كفر گويي چه دلايلي دارد؟ و از زندقه و شطح و طامات، تا كفر و الحاد، برزخ شاعران كجاست؟! براي اين منظور خط اصلي تحليل خود را سه شاعر برجسته ي بعد از نيما، يعني اخوان، شاملو و فروغ قرار ميدهيم و پيش از آن اما به جلوه هاي كفر در شاعران دوره كلاسيك اشاره كرده و رد پاي كفر را در شاعران دروه مشروطه جستجو كرده ايم. روش انجام تحقيق توصيفي - تحليلي است كه با تحليل شواهد درون متني به روش كتابخانه اي انجام گرفته است و به نتايجي همچون تاثير پذيري از ديگر شاعران و نويسندگان و نيز؛ جنبه هاي رواني و اجتماعي موثر در كفر گويي رسيده ايم.