اتحاد عاشق و معشوق در ظرف حكايات ليلي و مجنون

اتحاد بين عاشق و معشوق يكي از اصول مهم عرفاني است كه عرفا آن را غايت و هدف نهايي سير و سلوك دانسته اند. اين حقيقت والاي عرفاني در كتب تعليمي صوفيه با تعابير مختلف تشريح شده است. حكايت عشق ليلي و مجنون اگرچه در اصل خود يك صورت بيشتر ندارد كه با اندكي تغيير در متون ادبي به كار رفته اما ذهن خلاق عارفان از آن، حكايت هاي فرعي متعددي ساخته و پرداخته تا به عنوان تمثيل در رفع اشكال مخاطب و القاء موضوعات عالي عرفاني به او مؤثر باشد، حكايت هايي كه هيچكدام در اصل ماجرا موجود نيست. مبحث اتحاد عاشق و معشوق يكي از اين موضوعات عرفاني است كه به عنوان مظروف در ظرف حكايت ليلي و مجنون جاي گرفته و شعرا و نويسندگاني كه آثارشان صبغه عرفاني دارد از جمله عطار، مولوي، جامي، غزالي و ... از آن بهره برده اند تا اين حقيقت عالي عرفاني را به شيوه تمثيل به مخاطبان خود ارائه كنند. در اين مقاله ضمن تشريح موضوع اتحاد در متون عرفاني، آثار ادبي و عرفاني از اين منظر مورد بررسي قرار گرفته و حكايت هاي عشق ليلي و مجنون كه براي تبيين موضوع اتحاد، مورد استفاده تمثيلي شعرا و نويسندگان قرار گرفته، تحليل و بررسي شده است.