واكاوي در ساختار دستوري بند هجدهم از ونديداد دهم

ونديداد نوزدهمين نسك از بيست و يك نسك و تنها نسك اوستاي دوره ساساني است كه به صورت كامل به دست ما رسيده است. پيروان دين زرتشت از گذشته هاي دور در تفسير و ترجمه متون ديني همت گماشته اند. بخش هايي از اين تلاش كه امروزه در دسترس است، ترجمه و تفسيري به زبان پهلوي از اوستاست كه زند ناميده مي شود. متن زند گرچه تقريبا ترجمه واژه به واژه از اوستا ارائه مي دهد، ولي گاه برداشت شخصي و تفسير موبدان را نيز نشان مي دهد. آنچه به عنوان تفسير بر آن افزوده شده، خالي از ابهام نيست و گاه حتى فهم آن ناممكن مي شود. از آنجا كه ونديداد دربرگيرنده مطالبي درباره اعمال ديني و شرايع زرتشتي است، براي موبدان زندنويس آشناتر از بخش هاي ديگر اوستا بوده است؛ از اين رو زند ونديداد را مي توان كامل تر و دقيق تر از زند ساير بخش هاي اوستا دانست. بند هجدهم از فرگرد دهم ونديداد، كه اين پژوهش بدان پرداخته، حاوي مطالب فقهي و آييني بسياري است كه در اين پژوهش سعي بر آن شده است كه با تكيه بر مقايسه تطبيقي و ساختار دستوري و واژگاني به بررسي و واكاوي اين آيين ها نيز بپردازد. نگارش اين مقاله به شيوه كتابخانه اي صورت گرفته كه در طي آن اين نتايج حاصل شد: الف) جملات و ساختار نوشتاري در متن بسيار ساده، كوتاه، داراي سبك خشك و يكنواخت است كه در مقايسه با ديگر متون اوستايي، ساختار صرفي متفاوتي دارد كه اين نشان دهنده ساده شدن دستور زباني است. ب) در متن پهلوي ميتوان تأثيرات سبك نگارشي زبان اوستايي را ديد. ج) نويسنده متن زند، بر معناي متن اوستايي تسلط و آگاهي داشته است و در متن زند ترجمه واژه به واژه ارائه نموده است.