نقدي بر نحوه ارائه ادبيات داستاني در كتاب هاي درسي ادبيات فارسي متوسطه دوم

يكي از بخش هاي ارزشمند ادبيات هر قوم و ملتي، ادبيات داستاني آنهاست كه از رهگذر آموزش آن انديشه و ذهن هر گروه سني شكوفا مي شود؛ چرا كه داستان به منزله يكي از ابزارهاي اصلي آموزش مي تواند مهارت هاي شناختي و توانايي پرسش گري را در مخاطب، بويژه كودك و نوجوان بالا ببرد و در نتيجه آنها را در برآورد استدلال ها، درك روابط علت و معلولي، كشف مفاهيم و تحليل آنها و در نهايت نتيجه گيري درست از رويدادها ياري كند، ضمن آنكه فرهنگ و تاريخ و انديشه ادوار مختلف زندگي يك قوم و جهان را به او انتقال مي دهد. از اين رو گنجاندن ادبيات داستاني به عنوان يكي از مواد درسي در آموزش گروه سني متوسطه يك ضرورت است. در اين پژوهش كوشيده شده كه رويكرد مؤلفين كتب درسي در بازتاب ادبيات داستاني، به عنوان ابزار آموزش انديشه و تفكر به گروه سني نوجوان، مورد نقد و بررسي قرار گيرد تا نقاط ضعف و قوت آن آشكار گردد. حاصل كار نشان مي دهد كه نحوه ارائه و آموزش تمام بخش هاي ادبي موجود در كتاب هاي درسي ادبيات فارسي متوسطه، همچون نحوه ارائه ادبيات داستاني يكسان است. به بياني ديگر سنت آموزش ادبيات در كتب درسي تفاوتي با روش هاي قديمي نكرده و تنها حيطه دانشي نوجوانان را به طور كوتاه مدت پويا مي كند و كمك چنداني به حيطه شناختي آنها نمي كند. نيز حوزه تعاريف داستان و عناصر آن نارسايي هاي جدي دارد كه بايد اصلاح گردد.