اثر روش هاي خاكورزي حفاظتي و كاشت بر عملكرد و اجزاء عملكرد كنجد در منطقه جيرفت كهنوج

به منظور بررسي اثر روش هاي خاكورزي و كاشت بر عملكرد و اجزاء عملكرد كنجد بعنوان كشت دوم بعد از گندم در منطقه جيرفت و كهنوج، آزمايشي بصورت كرت هاي خرد شده و در قالب طرح آماري بلوك هاي كامل تصادفي با 3 تكرار در منطقه جيرفت و كهنوج انجام شد كه نتايج حاضر مربوط به سال دوم اجراي اين طرح مي باشد. كرت هاي اصلي مربوط به عمليات خاكورزي عبارتند از: الف) خاكورزي رايج منطقه ب) خاكورزي حداقل ج) خاكورزي حفاظتي د) بدون خاكورزي كرتهاي فرعي مربوط به الگوهاي مختلف بستر كاشت (كه در منطقه رواج دارند) يك روز قبل از كاشت عبارتند از: ه ) كاشت يك رديف كنجد در روي خط الرأس پشته. و) كاشت يك رديف كنجد در روي داغ آب پشته. ز) كاشت يك رديف كنجد روي زمين صاف (كرتي-رديفي). نتايج اين تحقيق در سال دوم نشان داد كه نوع خاكورزي بر عملكرد اثر معني دار دارد بصورتي كه كمترين عملكرد مربوط به خاكورزي رايج و بدون خاكورزي و بالاترين عملكرد مربوط به خاكورزي حداقل بوده است. نوع خاكورزي بر تعداد كپسول در هر بوته نيز اثرگذار بوده است، بصورتي كه بيشترين مربوط به تيمار خاكورزي حداقل بوده است. نوع خاكورزي بر ساير پارامترها مانند قطر ساقه، ارتفاع بوته، وزن هزار دانه، ارتفاع اولين كپسول از زمين و تعداد شاخه هاي فرعي زايا اثرگذار نبود. الگوهاي مختلف بستر كاشت نيز بر عملكرد و تعداد كپسول در هر بوته اثرگذار بوده است. بصورتي كه بيشترين عملكرد در تيمار كاشت در زمين صاف (كرتي) و كمترين در تيمار كاشتروي پشته و داغ آب بدست آمد. بعلاوه تعداد كپسول در هر بوته در تيماركاشت در زمين صاف (كرتي)، بيشترين و در تيمارهاي كاشت روي پشته و داغ آب، كمترين بوده است. الگوهاي مختلف كاشت بر ساير پارامترها مانند قطر ساقه، ارتفاع بوته، ارتفاع اولين كپسول، تعداد شاخه هاي فرعي زايا، وزن هزار دانه اثرگذار نبود