تغييرات مقاومت به شكست برنج در اثر سه روش آبياري

برنج از غلات مهم در تأمين غذاي انسان مي باشد. محدوديت منابع آب و خاك و هزينه بالاي توليد باعث شده است تا كاهش ضايعات اين محصول هرچه بيشتر مورد توجه قرار گيرد. شكستگي برنج در فرآيند تبديل از مهم ترين مشكلاتي است كه سبب ضايعات و كاهش ارزش اقتصادي آن مي شود. از عمده ترين عوامل مؤثر بر شكستگي دانه برنج، ضربه هاي مكانيكي مي باشد. هدف اين پژوهش تعيين تغييرات مقاومت به شكست دانه برنج در اثر دو روش كم آبياري (غرقاب متناوب با دور يك روز و جويچه اي يك در ميان) نسبت به روش معمول (غرقاب هر روز) بود. در اين پژوهش تغييرات مقاومت به شكست دو رقم برنج محلي به نام عنبربو و قصردشتي كه با سه روش مختلف آبياري كشت شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. دانه ها پس از بر داشت و خشك كردن، توسط يك دستگاه آزمايش ضربه آونگي به روش ايزود تحت بارگذاري قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه تيمارهاي رقم و روش آبياري اثر معني داري (در احتمال سطح %1 ) بر مقاومت به شكست دانه برنج داشت. بيش ترين مقاومت به ضربه، در رقم قصردشتي با روش آبياري غرقاب هر روز و كم ترين، براي رقم عنبربو با روش آبياري جويچه اي يك در ميان متغيير، مشاهده شد. همچنين مشخص شد كه كاهش آب آبياري، مقاومت به شكست دانه ها را كاهش مي دهد ولي نسبت كاهش درصد آب مصرفيدر هر روش، چندين برابر كاهش درصد مقاومت به ضربه برنج بود