اثربخشي تئاتر درماني بر ناگويي هيجاني زوجين معلول جسمي حركتي

هدف پژوهش حاضر اثربخشي تئاتر درماني بر ناگويي هيجاني زوجين معلول جسمي حركتي بود. روش اين تحقيق نيمه آزمايشي رير (طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه كنترل نابرابر) بود. جامعه آماري اين تحقيق شامل كليه زوجين معلول تحت پوشش بهزيستي مشهد در سال 1396 بود و از اين ميان تعداد 60 نفر از آنها به صورت در دسترس و داوطلبانه برگزيده و به دو گروه شاهد و آزمون تقسيم شدند. برا جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه ناگويي هيجاني تورنتو (TAS20) استفاده گرديد. پس از اجراي پيش آزمون، مداخله درماني (تئاتر درماني) طي 8 جلسه 90 دقيقه اي به گروه آزمايش ارايه گرديد. پس از پايان برنامه آموزشي، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برا تحليل داده ها از روش تحليل داده ها از روش تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد كه آموزش تئاتر درماني بر ناگويي هيجاني زوجين معلول جسمي حركتي موثر بوده است (P<0/05). بنابراين سازمان بهزيستي براي كاهش ناگويي هيجاني زوجين معلول جسمي حركتي مي تواند از برگزاري دوره هاي آموزشي تئاتر درماني ياري جويد.