تحليل نقش و شخصيت پردازي زنان در داستان «ويران مي آيي»، اثر حسين سناپور

شخصيت از مهم ترين عناصر داستاني است كه، بيانگر ويژگي هاي ساختاري و گفتمان حاكم بر فضاي داستان است. شخصيت هاي داستاني بازنمود ويژگي هاي جامعه شناختي و بازنمايي شخصيت هاي واقعي زندگي انسان ها هستند. جايگاه زنان در ادبيات كهن ايران، درگير با عرف عمومي حاكم بر بينش اجتماعي جامع بوده است. شخصيت هاي زن در ادبيات ايران پس از مشروطيت نقش و حضوري پر رنگ يافتند و محوريت قهرمانان مذكر داستان ها به زنان تغيير يافت. بسياري از داستان نويسان معاصر، چندين تن از شخصيت هاي زن را در داستان هاي خود محور كار قرار داده اند. حسين سناپور يكي ازنويسندگاني است كه در رمان ويران مي آيي، با تكيه بر وقايع سياسي و اجتماعي دهه هفتاد تهران، به توصيف اعمال و رفتار شخصيت هاي زن پرداخته است. روش پژوهش در اين مقاله، توصيفي- تحليلي بر پايه مطالعات كتابخانه اي و يادداشت برداري است. در اين گفتار، به تحليل نقش و جايگاه زنان در ساختار اجتماعي شهري دهه هفتاد پرداخته شده و شخصيت پردازي زنان از منظر شيوه هاي شخصيت پردازي، اصلي و فرعي، ساده و جامع، ايستا و پويا، قراردادي و ... بيان شده است. به نظر مي رسد نويسنده، با درگير كردن شخصيت هاي زن داستان در فعاليت هاي سياسي دهه هفتاد، به نقد سياست و بازي هاي حاصل از آن پرداخته است. زنان داستان در تقابل با يكديگر و مردان قرار گرفته اند. نويسنده از هر دو شيوه شخصيت پردازي مستقيم و غيرمستقيم استفاده كرده است. شيوه شخصيت پردازي زنان از طريق عمل و رفتار، نام، گفتگو، تك گويي دروني، جريان سيال ذهن، توصيف محيط و قيافه ظاهري است. پرداخت شخصيت ها بر مضمون داستان غلبه پيدا كرده است.