مكتب فلسفي رئاليسم و تعليم و تربيت

رئاليسم كه در فارسي "واقع گرايي" و "اصالت واقع" ناميده مي شود، تقريبا نقطه اي مقابل ايده آليسم بوده و براي اشياي مستقل از ذهن و فكر ما واقعيت قابل است. رئاليسم، اشياء را آن چنان كه هستند، قبول دارد و از تعبير و تفسير جهان خارج طبقه تجربه هاي شخصي خودداري مي كند. انديشه هاي واقع گرايانه، تاريخي طولاني دارد. معمولا ارسطو را پدر فلسفه ي واقع گرايي مي دانند. از زمان وي تاكنون فيلسوفان واقع گرا هر كدام تفكرات متفاوت داشته اند و هر چه به زمان حال نزديك تر مي شويم، بر گستره ي تفكرات رئاليستي افزوده مي شود. عمده ترين معيار براي تمايز رئاليست از ايده آليست، پذيرش جهان مادي و طبيعي به عنوان يك واقعيت غير قابل كتمان است و اينكه دانش ها و ارزش ها، مستقل از ذهن انسان وجود دارند. با اين حال، برخي از متفكران رئاليست علاوه بر عالم مادي به عالم غيرمادي نيز باور دارند. از اينرو برخي از انديشمندان، رئاليست ها را به واقع گرايان علمي يا طبيعي و عقلاني يا قديمي تقسيم كرده اند (شفيلد، هري؛ مترجم سرمد، غلامعلي، 1375) هدف ما در اين مقاله بررسي مكتب رئاليسم و تاثير آن بر تعليم و تربيت است تا با بررسي ديدگاه دانشمندان اين مكتب و استفاده از انديشه هاي مثبت آن در جهت كيفيت بخشي در مسائل يادگيري گام برداريم.