تحليلي بر ويژگي هاي حاشيه نشيني در مادرشهرها (مطالعه موردي: محله زينبيه اصفهان)

پيدايش جاذبه هاي شهري و دافعه هاي روستايي و نيز مدرنيزاسيون كاذب و نياز نظام سرمايه داري به بازار مصرف، شهرها را به عنوان بازار اصلي مصرف كالاهاي تبديل كرده است و اين امر سبب ايجاد زرق و برق هاي كاذب در شهر هاي بزرگ كشور شده است و افراد جامعه روستايي و شهرهاي كوچكتر را براي دست يابي به جاذبه هاي شهرها به سوي مادر شهرها و شهرهاي بزرگ كشانيده است. شهر قادر به جذب اين افراد تازه وارد در نظام اقتصادي و اجتماعي خود نيست. بنابراين اين افراد مهاجر براي دستيابي به حداقل سرپناه به مناطق ارزان قيمت شهر كه عمدتا در حاشيه و مراكز شهر قرار دارند روي مي آورند و چهره اي نا مطلوب را از شهر به نمايش مي گذارند. در پژوهش حاضر سعي گرديده است تا با بررسي ويژگي هاي حاشيه نشيني در محله زينبيه شهر اصفهان مشكلات و نارسايي هاي موجود شناسايي و راهكارهايي جهت تقويت آن ارائه شود. روش انجام پژوهش به گونه اي است كه ابتدا با تدوين پرسشنامه و توزيع آن در بين ساكنين محله زينبيه، شاخص هايي مانند كيفيت محل سكونت قبلي مهاجرين، علت مهاجرت، وضعيت سكونت مهاجرين، شاخص امكانات و خدمات، شغل مهاجرين قبل از مهاجرت، كيفيت امكانات محله اي مورد بررسي قرار گرفت. سپس با استفاده از نرم افزار SPSS به بررسي وجود رابطه معني دار بين ميزان درآمد افراد خانوار و ميزان مطلوبيت مسكن و نيز ميزان اجاره نشيني وجود دارد. نتايج حاصل از آزمون T. TEST نشان مي دهد كه بين ميزان درآمد افراد خانوار و ميزان دستيابي به مسكن مناسب و كاهش اجاره نشيني رابطه مستقيمي وجود دارد و با افزايش درآمد خانوار ميزان مطلوبيت مسكن افزايش و ميزان اجاره نشيني افزايش مي يابد