مطالعه ي ريخت شناسي مناره هاي صفوي و عثماني نمونه موردي: مسجد امام اصفهان و مسجد سلطان احمد استانبول

مناره ها از عناصر مهم در معماري مساجد هستند كه به عنوان يك الگوي عمودي در بافت شهرهاي افقي آن عصر، كاملا تاثيرگذار بودند. مناره يكي از نمودهاي بي بديل و زيباي هنر معماري اسلامي است كه ويژگي هاي منحصر به فردي دارد. مناره ها فقط نشان دهنده يك هنر نبودند، بلكه اكثر مناره ها عرصه جلوه مجموعه اي از هنرهاي تزييني چون خطاطي، كاشيكاري، مقرنس و ... بودند و به حق مي توان مناره ها را آيينه تمام نماي هنر اسلامي به شمار آورد. مناره ها در ابتدا با هدف اذان گويي، در جوار مساجد ساخته مي شده اند، اما امروزه به نمادي از مسجد تبديل شده اند كه با بررسي آنها مي توان به شناخت جامع تري از سبك معماري صفويه و عثماني رسيد. در اين مقاله به بررسي ريخت شناسي عنصر مناره از در دو مسجد امام اصفهان مربوط به دوره صفويه و مسجد سلطان احمد استانبول مربوط به دوره عثماني خواهيم پرداخت. از آنجايي كه مناره كه جزو لاينفك بناي مسجد است پس مانند مساجد تحت تاثير اعتقادات و باورها و همچنين شرايط حاكم بر عصر خود ساخته و پرداخته شده است. روش تحقيق اين مقاله توصيفي تحليلي است. با توجه به اينكه اين دو مسجد معاصر يكديگر مي باشند و همزمان ساخته شده اند قطعا در عين تفاوت هاي ظاهري، مشابهت هايي نيز دارند. ديدگاه هاي مذهبي هر دو قوم تاثير قابل ملاحظه اي بر روي اثر معماري آنها گذاشته و البته در اين ميان نبايد تاثير اقليم و معماري گذشتگان را فراموش كرد، گرچه به هر روي تاثير مذهب پر هنر غيرقابل انكار است