جداسازي غشايي دي اكسيد كربن از گازهاي حاصل از احتراق

در مجتمع هاي توليد كننده آمونياك و كود اوره كه خوراك مصرفي آنها ، گاز طبيعي با ميزان متان بالا و يا اصطلاحا گاز سبك مي باشد معمولا نسبت آمونياك به دي اكسيد كربن توليدي بيشتر از نسبت مورد نياز در واحد اوره بوده، و به همين دليل در اين مجتمعها با آمونياك مازاد مواجه مي باشند. از آنجائيكه مجتمع پتروشيمي خراسان نيز از اين قاعده مستثني نبوده و با افزايش آمونياك مايع مواجه مي باشد، لذا اين شركت در راستاي حل اين مشكل و در راستاي افزايش ظرفيت واحد اوره ، نياز به منبع ديگري براي جبران دي اكسيد كربن داشته تا با آمونياك اضافي ، خوراك واحد اوره را تامين نمايد و از آنجائيكه گازهاي حاصل از احتراق در دودكش (Stack) كوره ريفرمر واحد آمونياك حاوي 12٪ دي اكسيد كربن مي باشد، جداسازي دي اكسيد كربن از گازهاي خروجي كوره ريفرمر مورد توجه قرار گرفته است. از سويي با توجه به اثرات مخرب اين گاز گلخانه اي كه مهمترين آن را مي توان تغييرات آب و هوايي دانست، لازم است تمهيداتي اتخاذ شده تا از انتشار بي رويه آن به اتمسفر جلوگيري گردد. در دهه هاي اخير، در خصوص عملكرد غشاء مدلهاي رياضي مختلفي توصيف گرديده اما در رابطه با شبيه سازي فرايند جداسازي توسط مدلهاي غشايي با شبيه سازهاي موجود كار كمتري انجام شده است. هدف اصلي از انجام اين تحقيق بسط يك مدل در محيط نرم افزار شبيه ساز Aspen و يافتن بهترين آرايش غشايي بمنظور جداسازي دي اكسيد كربن از گازهاي خروجي ناشي از احتراق گاز طبيعي مي باشد. عمليات جداسازي در آرايشهاي مختلف غشايي (SS , SSPR , DSPR , DSRR , TSRR , TSPRR ) مورد تجزيه و تحليل و بهترين مدل جداسازي غشايي دي اكسيد كربن از گازهاي ارسالي به دودكشها ارائه گرديده است.