مديريت انواع لجن هاي توليد شده در يكي از صنايع ايران (پالايشگاه)

امروزه مواد زائد خطرناك را مي توان به عنوان يك محصول جانبي صنعتي شدن ناميد.مديريت مواد زايد خطرناك تنها يك مسئله محلي يا منطقه اي نبوده و به مسئله بين الملي تبديل شده است.هر اندازه يك كشور توسعه يافته ترباشد، تعداد سايت هاي آلوده به مواد زائد خطرناك كه بايد از آلودگي زدوده شوند بيشتر مي باشد. به دليل اهميت اين دسته از پسماندها، مديريت آنها بايد به طور مناسب انجام گيرد. سيستم مديريت مواد زائد خطرناك پالايشگاه داراي مراحلي است كه اولين مرحله نگهداري موقت ماده زائد پس از توليد آن مي باشد. توليد كننده ماده زائد نياز به سيستمي براي نگهداري بدون خطر ماده زائد خود دارد تا زماني كه ماده زائد براي نگهداري، تصفيه يا دفع نهايي حمل شود. به طور معمول اين نگهداري در ظروف مخصوص يا مخازن انجام مي شود. به منظور اتخاذ تصميمات كارشناسي و مديريتي مناسب جهت مديريت بهينه مواد زائد خطرناك اعم از بازيافت، فروش، سوزاندن و دفن آن، آگاهي از تركيبات پسماند ضروري است. در اين راستا در اين تحقيق با هدف استراتژي و سياست گذاري به منظور كنترل و مديريت مواد زائد خطرناك در پالايشگاه مواد زائد توليدي اين صنعت شناسايي و طبقه بندي شده است. در بررسي لجنهاي نفتي در پالايشگاه توسط واحد ميكروبيولوژي آب و پساب پژوهشكده حفاظت صنعتي و محيط زيست پژوهشگاه صنعت نفت انواع و مقادير لجن هاي نفتي و لجن بيولوژيكي توليد شده تعيين گرديد. يكي از مناسبترين و مطلوبترين روش مديريت مواد زائد بازيابي آنها و مصرف مجدد است. با انتخاب گزينه هاي مناسبتر ميتوان برخي از مواد زائد را با روشهاي بازيافت و باز چرخش مورد بهره برداري مجدد قرار داد. ضمناً دفن مواد زائد خطرناك موقعي اصولي و طبق ضوابط و معيارهاي معقول خواهد بود كه نخست مواد زائد زيانآور و مضر تصفيه، خنثي سازي و يا تثبيت شده و سپس دفن شوند.