سنجش درجه توسعه يافتگي شهرستان هاي استان مازندران بر اساس شاخص هاي عمده بخش كشاورزي

كاهش نابرابري در بهره مندي از منابع، دست آوردها و امكانات جامعه، يكي از مهمترين معيارهاي اساسي توسعه به شمار مي آيد. مفهوم توسعه علاوه بر رشد در همه جهات، توزيع متعادل را نيز در بر مي گيرد، توزيع متعادل امكانات و خدمات، گامي در جهت از بين بردن تفاوت هاي ناحيه اي و پراكندگي متناسب جمعيت در سطح منطقه است. توسعه متعادل و متوازن فضاهاي جغرافيايي، نيازمند بررسي دقيق و همه جانبه مسايل اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و شناخت بهتر نيازهاي جامعه و بهبود آنهاست. به همين جهت از جمله معيارهاي معمول در برنامه ريزي منطقه اي، سطح بندي نواحي بر اساس برخورداري از شاخص هاي مختلف توسعه است. در پژوهش حاضر سعي شده با بهره گيري از دو تكنيك تحليل عاملي و تحليل خوشه اي و استفاده از شاخص هاي عمده بخش كشاورزي به تعيين و تحليل سطوح توسعه شهرستان هاي استان مازندران پرداخته شود. رويكرد حاكم بر اين پژوهش توصيفي، تحليلي و از نوع كاربردي – توسعه اي مي باشد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه بين شهرستان هاي استان به لحاظ شاخص هاي بخش كشاورزي اختلاف وجود دارد و نتيجه به كارگيري تكنيك تحليل عاملي، شهرستان ها را در 5 سطح بسيار برخوردار، برخوردار، نسبتا برخوردار، محروم و بسيار محروم قرار داده كه شهرستان 4- در سطح بسيار محروم واقع شده اند. نتايج نشان مي دهد كه / 4 در سطح بسيار برخوردار و شهرستان چالوس با امتياز 24 / محمودآباد با امتياز 63 12 درصد در سطح محروم / 6/25 درصد شهرستان ها در سطح بسيار برخوردار، 25 درصد در سطح برخوردار، 50 درصد در سطح نسبتاً برخوردار، 5 6 درصد در سطح بسيار محروم قرار گرفته اند. با استفاده از تكنيك تحليل خوشه اي و ترسيم نمودار دندروگرام، شهرستا نهاي استان در 5 / و 25 گروه همگن طبقه بندي شده اند. در پايان نيز پيشنهاداتي جهت بهبود وضعيت نواحي محروم ارائه گرديد.