فزوني حضور زنان در دانشگاه و نقش آن در دگرگوني هاي فرهنگي

افزايش تعداد دانشگاه هاي ايراني در دهه ي اخير تغييرات جدي در سيماي نظام آموزش عالي و نيز شهرهايي كه دانشگاه ها به آن وارد شده اند ايجاد كرده است. زيرا دانشگاه در شكل يك نهاد اجتماعي همزمان با ورود به بافتهاي مختلف نه تنها افزايش دسترسي به فرصت آموزش را به همراه دارد كه مي تواند تغييرات اجتماعي را نيز در آن رقم بزند. از سوي ديگر بيش از يك دهه است كه زنان به مشتريان اول آموزش عالي در ايران تبديل شده اند به طوريكه از يك سو مهمترين كاربران تغييرات اجتماعي حاصل از دانشگاه هستند و از سوي ديگر خود عامل شكل دادن به تغييراتي جديد در بافتهايي كه در آن زندگي ميكنند. اما آنچه بيشترين اثر را در اين حوزه از خود نشان ميدهد روابط فرهنگي است كه زنان در درون دانشگاه و بيرون آن شكل ميدهند و از گذار آنها گاه حتي تحولات اجتماعي را نيز پيش مي برند. از اين رو پژوهشگر با طراحي پژوهشي از نوع كيفي، در سپهر فلسفي تفسيرگرايي و با رويكرد نظريه پردازي داده ي بنياد به دنبال پاسخ به اين سوال اساسي بود كه فزوني دسترسي زنان به آموزش عالي و حضور آنان در دانشگاهها چه تاثيري بر روابط فرهنگي درون جامعه گذاشته و در مقابل چه اثراتي را از آن مي پذيرد. مشاركت گنندگان در اين پژوهش 54 مرد و زن در سه گروه عضو هيات علمي، فعال اجتماعي و دانشجو از سه استان گيلان، قم و سيستان و بلوچستان و ابزار آن مصاحبه ي بدون ساختار بوده است. يافته ها نشان ميدهد كه از منظر مشاركت كنندگان در پژوهش نقطه ي عطف تغييرات اجتماعي در نتيجه ي افزايش دسترسي به آموزش عالي در ايران تغييرات در حوزه ي زنان است كه نخستين آن به « دگرگوني باورها » باز مي گردد و دومين بخش ناظر بر « سبك جديد زندگي براي زنان » است. عده ايي ديگر « آسيب هاي ناشي از آموزش هاي دانشگاهي زنان » را بحثي جدي مي دانند و مشكلاتي مانند ،« كمبود كار براي مردان »، «به تاخير افتادن ازدواج»، ،« اشتغال تماموقت زنان بيرون از خانه »، « ازدياد فسادهاي اخلاقي» و حتي «افزايش طلاق » را به آن نسبت مي دهند