توسعه گردشگري در نواحي روستايي با روش SWOT (مطالعه موردي روستاهاي خور و بيابانك واقع در استان اصفهان)

گردشگري و اقتصاد گردشگري در عصر حاضر در حال تبديل شدن به يكي از اركان اصلي اقتصاد تجاري جهان است، افزون بر اين برنامه ريزان و سياستگذاران توسعه نيز از صنعت گردشگري به عنوان ركن اصلي توسعه پايدار ياد مي كنند. گردشگري روستايي به عنوان يكي از گونه هاي گردشگري مطبوع مطرح بوده كه در برگيرنده يك گرايش به ريشه ها و يك احساس سنتي در حال رشد همراه با خواست درك تمامي ابعاد محيطي در تجربه گردشگري مي باشد. در واقع ماهيت گردشگري ايجاد اشتغال و درآمد،متنوع سازي اقتصاد، مشاركت اجتماعي و استفاده بهينه از منابع محلي است. در اين راستا گردشگري روستايي مي تواند با برنامه ريزي اصولي و مناسب و شناسايي مزيتها و محدوديت هاي گردشگري روستايي نقش موثري در توسعه اين مناطق و توسعه ملي و تنوع بخشي به اقتصاد ملي را برعهده داشته باشد. در اينجا سوال اين است كه پتانسيلها و محدوديت هاي توسعه گردشگري روستايي كدام است؟ و چه راهكارهايي در جهت توسعه گردشگري كه منجر به توسعه روستايي و توسعه ملي شود وجود دارد؟ بدين منظور مطالعه حاضر با استفاده از روش پيمايش، مطالعات ميداني و تعيين نقاط به ارائه استراتژي و راهبرد در جهت توسعه گردشگري در SWOT قوت ، ضعف، فرصت ها و تهديدها به شيوه منطقه روستايي خور و بيابانك، كه داراي ويژگي هاي اقليمي ،تاريخي و فرهنگي مساعد است مي پردازد. تجزيه و تحليلها در منطقه مورد مطالعه نشان دهنده اين است كه آستانه آسيب پذيري نقاط روستايي به علت گردشگر پذير بودن، بسيار بالاست و نيازمند بازنگري و ارائه سياستهاي مناسب در جهت رفع محدوديتها و استفاده از مزيتهاي نسبي موجود مي باشد.