( سنجش كيفيت زندگي در محله هاي شهري با استفاده از شاخص هاي عيني و ذهني ( نمونه موردي : محله كوروش خرم آباد

مفهوم كيفيت زندگي شهري امروزه در سايه مكاتب رفاه و عدالت اجتماعي قوت گرفته و در ايران نيز از گذشته، مباحث و تلاش هاي مختلفي در زمينه افزايش كيفيت زندگي شهري صورت پذيرفته است. كيفيت زندگي علاوه بر مسائل اقتصادي، نگراني هاي اجتماعي و محيط زيست را مد نظر قرار مي دهد. با وجود اين برنامه ريزان شهري اعتقاد دارند برنامه ريزي ها بايد همسوي با بهبود كيفيت زندگي باشند. از طرفي بهبود كيفيت زندگي مي تواند زمينه هاي ديگر توسعه مانند توسعه اجتماعي، اقتصادي، كالبدي و خدماتي را به همراه داشته باشد. چون بهبود كيفيت زندگي در هر جامعه اي، يكي از مهمترين اهداف سياست هاي عمومي آن جامعه است. در اين مطالعه مولفه هاي كيفيت زندگي در محله كوروش با توجه به متغيرهايي مانند كيفيت حمل و نقل و شبكه معابر (كيفيت فضاء ايمني و...)، كيفيت تسهيلات شهري (چراغ هاي روشنايي، نيمكت هاي استراحتگاهي)، كيفيت محيط اجتماعي ( آموزش و سلامت)، كيفيت اقتصادي (هزينه اجاره، در آمد، هزينه هاي زندگي، پس انداز) و كيفيت محيط ( آلودگي منظر، سرانه فضاي سبز، زيباسازي شهر) بررسي مي شود. اين پژوهش از نوع توصيفي تحليلي مي باشد و به سنجش كيفيت زندگي شهري در بافت فرسوده محله كوروش شهر خرم آباد مي پردازد. داده ها با تلفيقي از روش هاي ميداني، كتابخانه اي واستفاده از ابزار مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه جمع آوري و با از آزمون هاي آماري در نرم افزار spss تحليل شده است. نتايج نشان مي دهد كه سطح رضايت شهروندان از كيفيت زندگي شهري و همچنين تمامي شاخص ها آن بين كم و متوسط مي باشد.