تبيين مدل مفهومي نقش نياز به خود توجيهي در پافشاري بر تعهد با تأكيد بر ديدگاه انگيزشي

امروزه شركت ها در محيطي به فعاليت مي پردازند كه قدرت تصميم گيري سريع و اثربخش، يكي از مهم ترين مؤلفه هاي مورد نياز درمديريت است. تصميم گيري در مورد اتمام يا ادامه يك پروژه شكست خورده يكي از مشكل ترين تصميماتي است كه مديران اجرايي با آن درگيرند. زماني كه از تصميم گيراج درخواست مي شود، جريان عمل قبلي را مورد ارزيابي مجدد قرار دهند، اغلب به جريان عمل قبلي پايبند باقيمي مانند؛ اين پديده پافشاري بر تعهد ناميده مي شود. نياز به خود توجيهي تفسيركننده علت اين رفتار تصميم گيران است. به عبارت بهتر، نياز به خود توجيهي از طريق فر يندهاي شناختي، پافشاري بر تعهد را تحت تأثير قرار مي دهد و بيانگر انگيزه قوي براي تداوم يك پروژه شكست خورده است. از جمله متغيرهايي كه به عنواج ساير خطاهاي تصميم گيري، پديده تشديد تعهد را از طريق نياز به خود توجيهي تحت تأثير قرار مي دهند مي توان ادراك انتخابي، اثر هزينه هاي انجام شده و خوش بيني بيش از حد را نام برد كه در اين مطالعه مورد توجه قرارگرفته اند.