استعاره‌گريزي در شعر علي باباچاهي

استعاره يكي از چهار مقوله مورد بررسي در علم بيان و از اسباب خيال انگيزي يك نوشته (شعر، نثر) است. در لغت به معني عاريه خواستن واژه اي به جاي واژه اي ديگر و در اصطلاح و در علم بيان، به دو صورت استعاره مصرحه و استعاره مكنيه خود را نشان داده است و هر كدام تعريفي دارد. شاعران شعر كلاسيك و معاصر از اين آرايه بياني براي زيباتر ساختن كلام خود بهره برده اند. اين پژوهش با هدف بررسي كاربرد استعاره در جريان شعر پسانيمايي و به طور خاص در اشعار علي باباچاهي به عنوان نماينده شعر در وضعيت ديگر(ادامه شعر پست مدرن غربي) و با روش توصيفي‌ تحليلي به انجام رسيده است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه علي باباچاهي در دوره‌هاي اول شاعري از عنصر استعاره بهره برده است؛ امّا از دوره سوم شاعري به بعد، «استعاره گريزي» كه از ويژگي‌هاي شعر پست مدرن غرب است، به شعر او رنگ و بوي ديگري داده است.