اشارات اساطيري در نسخ تعزيه

نسخه‌هاي تعزيه كه شامل اشعاري آهنگين و عاميانه‌اند؛ مشحون از اشارات اساطيري و باورهاي عامه‌اند و گاه اين اشارات به قدري پررنگ هستند كه روايت تاريخي را به حاشيه برده‌اند و يا چنان در آن تنيده شده‌اند كه تاريخ واسطوره را در هم آميخته‌اند. البته اين آميختگي پربيراه نيست چرا كه هميشه در ذهن و ضمير مردمان، پيوندهايي بين قهرمانان اساطيري و قديسان ديني وجود داشته‌اند. دراين مقاله برخي از اين باورها، پندارها و اشارات مانند غيب و سروش، حيوانات اساطيري به عنوان زبان‌بسته‌هايي زبان فهم، اهميت عدد سه، بخت و فر و ... در بخشي از نسخ تعزيه نشان داده شده است. اين تحقيق درصد پاسخ به اين پرسش است كه چگونه نسخه نوين تعزيه براي پيش بردن روايت تاريخي ـ نمايشي خود از پندارهاي اسطوره‌اي بهره برده است و در نهايت به اين نتيجه مي‌رسد كه اشعار تعزيه لبريز از روايات ايراني، داستان‌هاي ادبيات و فرهنگ عامه و باورهاي اساطيري هستند و اين اشارات در باورپذيربودن وقايع و پذيرش اصل قصه كمك شاياني مي‌كنند.