بررسي تطبيقي سيماي پايداري در اشعار ملك‌الشعراي بهار و محمد الفيتوري

ادبيات پايداري نوعي از ادبيات متعهد است كه از طرف فرهيختگان و مردم، جهت پاي فشردن بر آنچه براي جامعه ارزش شمرده مي‌شود و يا به جهت مقاومت در برابر آنچه حيات آن‌ها را تهديد مي‌كند، به وجود مي‌آيد. زبان اين‌گونه‌ي ادبي، صريح و با توجه به شرايط هردوره تاريخي، شيوه ظهورش متنوع و متفاوت است. مقاومت اجتماعي گاه به‌صورت هشداردهنده، گاه زاهدانه و برخي اوقات سوگوارانه و...به نمايش درمي‌آيد. در پژوهش حاضر به تطبيق و بررسي سروده‌هاي دو شاعر ناپذيرا، ملك‌الشعراي بهار و محمد الفيتوري مي‌پردازيم. شاعراني اديب، روزنامه‌نگار و از پيشروان شعر مقاومت در عرصه سياسي و اجتماعي ايران و سودان كه چكامه‌هايشان سرشار از مضاميني چون وطن‌دوستي، ظلم‌ستيزي، ستايش آزادي و آزادگان و دعوت به يكپارچگي است. دستاورد پژوهش به مخاطب مي‌نماياند كه اگرچه ممكن است سيماي استبداد در هركشوري با ديگر كشورها متفاوت باشد؛ اما مقاومت و ظلم‌ستيزي همواره يك مسير روشن را طي مي‌كند و بنيادي پايدار دارد كه در اين جستار به بررسي آن نزد دو شاعر از دو ملت ايران و سودان پرداخته مي‌شود.