بررسي تطبيقي صحنه پردازي در دو داستان «العالم ناقصاً واحد» و «غنيمت»

صحنه، اصلي ترين عنصر در ساختار هر داستان است كه زمان و مكان وقوع حوادث را براي مخاطب روشن مي سازد؛ زمان و مكان دو عنصر به هم وابسته اند؛ به گونه اي كه عنصر مكان بدون وجود عنصر زمان، شكل نمي گيرد. درواقع، مكان در داستان، در يك برهۀ زماني شكل مي گيرد كه شخصيت ها و حوادث داستان، آن را شكل مي دهند. و از آنجا كه صحنه در دو داستان «العالم ناقصاً واحد» ميسلون‌ هادي و «غنيمت» صادق كرميار، در مكان و زمان هاي واقعي ساخته شده است، تأثير زيادي در واقعي بودن حوادث و رخدادهاي داستان دارد؛ حوادثي كه حزن و اندوه دو جامعۀ جنگ زدۀ ايران و عراق را براي خواننده آشكار مي سازند. بنابراين در اين مقاله سعي شده است تا با استفاده از منابع معتبر عربي و فارسي و بر اساس روش توصيفي- تحليلي به بررسي تطبيقي صحنه پردازي (عناصر زمان و مكان) در دو داستان معاصر عربي و فارسي «العالم ناقصاً واحد» و «غنيمت»،كه در حيطة ادبيات داستاني جنگ بوده و داراي مضامين پايداري و مقاومت هستند، پرداخته شود.