بررسي تطبيقي عنصر رنگ در شعر معاصر فارسي و عربي با تكيه بر اشعارنيما يوشيج، فروغ فرخزاد، محمود درويش و نزار قباني

طيف هاي مختلفي از رنگ ها در سروده هاي معاصر فارسي و عربي نمود يافته است. اين رنگ ها در برخي موارد مي تواند گوياي پيام هايي نهفته باشد كه شاعر آگاهانه يا ناآگاهانه آنها را ناگفته نهاده است؛ به عنوان نمونه بسامد بالاي رنگ سياه در اين سروده ها مي تواند گوياي سرخوردگي هاي اجتماعي، بي عدالتي، خفقان و استبداد حاكم بر جامعه باشد. در شعر نيما رنگ سياه و رنگ‌هاي تيره و همچنين بسامد زياد واژه شب بازگو كننده استبداد سال هاي بعد از مشروطه و شكست هاي پي در پيِ آزادي خواهي است و در شعر فروغ فرخزاد نشانگر بي عدالتي هاي اجتماعي بويژه در حق زنان است و محيطي دلگير، افسرده و توأمبا انزواي دروني را تداعي مي كند. اين امر در شعر شاعران معاصر عرب و بويژه در شعر محمود درويش و نزار قباني گوياي آزردگي ها و حقارت هاي ناشي از اشغال سرزمين فلسطين و ناكامي از دستيابي بر آرزويي ديرين و آرماني جمعي است. همچنين استفاده از رنگ‌هاي سبز و آبي كه نماد آرامش و اميد است، در مقابل دلسردي‌هاي ناشي از خفقان و استبداد و شكست و انفعالات روحي، مي تواند اميد به آينده را نويد دهد و روزنه اي به روي رهايي از سياهي و تيرگي باشد. عنصر رنگ در اشعار اين شاعران بيشتر جنبه اجتماعي و ميهني دارد و گاه در حوزه عواطف و احساسات فردي نيز تمركز مي يابد. بر اين اساس در مقالۀ حاضر، به روشي تطبيقي، چگونگي استفاده از عنصر رنگ در سروده هاي شاعران معاصر فارسي و عربي با تكيه بر اشعار نيمايوشيج، فروغ فرخزاد، محمود درويش و نزار قباني بررسي شده است.