بررسي خلق و خو و منش هاي رفتاري شمس تبريزي

محمدبن علي بن ملك داد، ملقب به شمس الدين تبريزي،‌ يكي از برجسته ترين عارفان زمان خود بود كه تأثيري عميق بر اخلاق، ‌انديشه و آثار مولانا جلال الدين محمد گذاشت. با وجود تأثير ژرف شمس در عرفان و ادب فارسي، ‌شخصيت او چندان براي اهل ادب شناخته نيست و در اين راستا چندان تحقيق جامعي صورت نگرفته است. در اين مقاله سعي شده است تا با تدقيق در مقالات شمس، ‌آثار مولانا جلال الدين، رساله فريدون سپهسالار و مناقب العارفين افلاكي (كه از آثار دست اول زندگي مولوي هستند) تا حدي نشان داده شود كه اين عارف ژوليده موي تبريزي چه ويژگي هاي اخلاقي و رفتار و منشي برجسته اي داشته است كه شخصيتي چون مولانا شيفته او بود و با ديدن او، زندگي و هستي اش تحت تأثير او قرار گرفت.بعد از بررسي و استخراج مطالب مربوطه، به دست آمد كه شمس تبريزي، فردي عارف و آگاه به مسائل ديني و عرفاني بوده كه به علت وضعيت بد جامعه و رفتار عارفان و صوفيان مدعي، شخصيتي پرهيجان و ناآرام و تند و صريح داشته است كه در برابر بيگانه، تحمل و بردباري و مدارا و ادب به خرج مي داد اما انتظارش از دوست، تسليم شدن بود. پيوسته در كتم كرامات بود و از شهرت و مقام، خود را پنهان مي داشت. جمع گرايي، بيزاري از نفاق، آسان گيري بر خلق، دوري از تقليد و دوست دار تحقيق و ترك بي ادبي و غيره نيز از ديگر ويژگي هاي برجسته شخصيتي شمس تبريزي بود كه باعث ايجاد يك انقلاب و طوفان عميق در مولاي روم شد.