بررسي دلايل بسامد تلميح احسن القصص در غزليات شهريار

تلميح به قرآن و داستان هاي قابل تدبر و جالب آن، به خاطر اشتمال بر ابعاد مختلف زندگي فردي و اجتماعي، از ديرباز آبشخوري بس غني براي تبيين و ايضاح موضوعات گوناگون در ميان آحاد مختلف مردم از جمله شاعران بوده است. در اين ميان، سيدمحمد حسين شهريار از جمله شاعراني است كه جاي جاي غزلياتش، تجلي گاه داستان هاي پيامبران، به خصوص احسن القصص بوده تا جايي كه اين شاعر در استخدام و مضمون آفريني از آن، گوي سبقت را از تمامي شاعران معاصر- چه قبل و چه بعد از انقلاب- ربوده و باعث تشحيذذهن هر علاقه مند براي كشف دلايل آن شده است. اين پژوهش با بهره گيري از روش استقرايي مبتني بر تحليل و بازبيني توأم با تأمل در ديوان شهريار، به بررسي دلايل اين بسامد پرداخته است. حاصل پژوهش نشان مي دهد كه حس هم ذات پنداري اين شاعر با حضرت يوسف(ع)، جنبه تغزلي احسن القصص و مفاخره آميزي شخصيت اصلي آن،از جمله دلايل اين بسامد است.