بررسي غزل تصويري در دوران معاصر

در دوران معاصر جريان‌هاي متعددي شكل گرفت ‌و بيشترين نوع اين جريان‌سازي‌ها در ذيل غزل است. ازآن جمله جريان‌هاي: شعر نو تغزلي، غزل گفتار، غزل‌سياه، غزل بديعي، غزل انقلاب، عاشقانه‌هاي سياه و غزل تصويري در خور ذكر هستند.علت انتصاب اين سرودها به غزل از جهت رويكرد احساسي بسيار غني‌اي است‌كه لختي معنا را به انزوا كشانيده است و به‌تعبيري رستاخيز احساسي كم‌مايه‌ترين مفاهيم است‌ كه در ابعاد اجتماعي، سياسي، اقتصادي و معيشتي است. در اين ميان جريان غزل تصويري ضمن غناي احساسي شاعرانه با بهره از تصاوير به شدت عاطفه شعري بازو مي‌دهد، تصويرها ابتدايي‌ و اوليه هستند و نوعي نوستالوژي حسرت برانگيز همراه با احساس آرامش را براي خواننده تداعي مي‌كند، اين تصويرپردازي يا ملهم از جريان فوتوريسم بوده يا مصاديق آن در المعجم شمس‌قيس رازي قابل بازجست است. اما باور مقبول‌تر از اين تصاوير نوعي باستان گرايي است كه ريشه در نگاره‌ها و نقوش برجاي مانده از انسان نخستين بر ديواره‌ي قارها دارد. عنصر سادگي‌ و عينيت‌پردازي با نقش‌ها كه مقتضاي قالب احساسي غزل است،در اين جريان رستاخيزي ديگرگون دارد. تصاوير كانون تمركز پيام شعري بوده‌و از اطناب بيهوده پرهيز شده و نوعي اصالت را به كلمه و زبان از حيث تعديل بسامد آن اعطا مي‌كند.اين جستار بر اساس نقد و نظريه‌پردازي آثار شعري عليرضا پنجه‌اي و مزدك‌ پنجه‌اي است.